Yağmurlar başladığında mevsim güzdü.Ağaçların dallarındaki o sarı yaprakları acımasızca koparan hoyrat rüzgarlar,bizim de ellerimizdeki mutlulukları alıp gitmişti.Neyse ki cebimizde bir parça umutla birazcık sevgi vardı.Yaza kadar bizi ayakta tutabilirdi.Ama kış birden patladı.Fırtınalar,karlar aniden bastırdı.Düşen çığın ardından da umudumuzu yitirdik.Artık bize kalan yalnızca sevgimizdi.Rüzgarlara,fırtınalara,çığlara rağmen elimizde tutabildiğimiz yegane varlığımızdı.Bu bahar yağan o yağmurla tüm şehir sulara boğuldu.Ne dereler kaldı taşmadık ne de şu koca deniz...Kendimizden çok son kalanımızı kurtarmaya çalıştık;ama sele kapılınca bu şehrin dik yamacında biz de kaybolduk sevgimizi de kaybettik nihayet.
Initializing Tabs & loading Content...
-
artık ölüm vaktidir,
ya ben ya siz -
evimdir hasretim,
tamâmen ve ebedîyyen gereksiz görüldüğüm yerdir evim,
ya sevdiniz ya nefret ettiniz -
ya sıktınız ya bunalttınız,
ben sıkıldım gerekli görülmekten...Dün, 06:49 -
ölmenin bir yolunu arıyorsun sâdece,
tıpkı diğer insanlar gibi -
daha asil ve daha güzel olanını,
ama kolay değil ki ölmek biliyor musun?
ölümden büyük yoktur bulamazsın hiçbir yerde...
insan neden...25-04-2024, 23:19 -
Akıntıya kapılmış bir küçük dal parçasının hikâyesidir bu,
Kadim Bâbil şehrinde gözlerini açmıştı dünyâya,
Yıllâr ile anladı yaşadığı toplumda bir akıl hastalığı mevcut idi,
Tıpkı her hastalık gibi...25-04-2024, 17:14
